Zondag: Dromedarissen met chromosomen

Het was dus nog heel vroeg toen wij uit ons tentje gekropen waren, in nog steeds dezelfde kleren als waarin we vertrokken waren uit Marrakech. Plus twaalf extra laagjes, want het was koud, bere, berekoud. We plasten voorzichtig in de richting van de wc en poetsten onze tanden met het laatste restje water uit onze flessen. Het tentenkamp was uitgestorven en we voelden ons niet echt heel gelukkig.
Eric, Jasper en ik waren de avond ervoor in het pikkedonker de theorie begonnen dat het tentenkamp wel eens wat meer richting de bewoonde wereld zou kunnen zijn, en dat ze gewoon een paar vrachtwagens zand hadden gedropt. Deze theorie werd ondersteund door het beton onder alle tentjes, de tegelvloer bij de wc's en dat we 's avonds ietsje verderop op twee plekken de flitsen zagen van foto's van een ander tentenkamp/woestijntje.
's Ochtends bleek de theorie echter niet te kloppen. We waren écht in de Sahara! Overal was zand! De zon begon langzaam op te komen en Jasper heeft prachtige foto's gemaakt van de omgeving en de kudde dromedarissen die bij ons kamp lagen te slapen.
De avond vooraf hadden we afgesproken dat we om half zeven zouden ontbijten, om zeven uur per dromedaris naar de grote weg zouden rijden en dan om acht uur weer in de 4x4 konden rijden.
Wij stonden om zes uur eigenlijk al klaar, met al onze tassen ingepakt en trillend van verlangen (of de kou) om gauw weer in de auto te gaan. Langzaam kwamen de bejaarden één voor één naar buiten en we verbaasden ons gezamelijk over de vieze wc's zonder water en het feit dat er werkelijk niemand meer was die ons eten kon geven of vertellen wat we moesten doen.
Jasper (en met hem nog veel andere mensen) maakte nog wat meer foto's en uiteindelijk kwamen er om kwart over zeven twee drommies met mannetjes om het ontbijt klaar te zetten. Voordat we goed en wel aan het eten waren was het ruim na half acht, en vijf minuten later begonnen de bedoeiden ineens te schreeuwen dat onze auto al een uur stond te wachten.
De vrolijkheid die we hadden gekregen door de zonsopgang verdween alweer wat, en een discussie over wiens schuld het nou eigenlijk was bleek niet echt te werken.
Nouja, hop, hollen naar de dromedarissen, koffers op de beesies laden en vertrekken maar. En dat was tof! Wat zijn ze groot, wat schommelen ze maar wat een uitzicht en wat horen ze in de woestijn!
Ik was voorop en achter mij hoorde ik Jaspers drommie regelmatig steunen en kreunen. Hij had hier een duidelijke verklaring voor: het beestje had waarschijnlijk een chromosoom teveel, want elke keer als Jasper het ritme een beetje doorhad, veranderde dat weer. We zullen nooit weten of dat echt zo was, of dat het misschien ook wel een beetje lag aan Jaspers bewegingen op de rug van de dromedaris. Of misschien was de combinatie gewoon niet optimaal. In ieder geval werden ze er beide niet heel erg gelukkig van, al vond Jasper het uitzicht wel erg tof.
Hier is een filmpje van de dromedaristrip: http://www.youtube.com/watch?v=Yz3ty0vlJao

Toen we aankwamen bij de auto waren Hassan en Amin niet blij. We konden het gelukkig goed uitleggen en we zouden het wel inhalen!
Nu twijfel ik even wat we allemaal onderweg gedaan hebben, want het was grotendeels dezelfde weg als de heenweg. We zijn bijvoorbeeld naar een museum geweest met bedoeidenspullen, waarvan de baas zei dat ze allemaal waren geruild. We konden er natuurlijk ook iets kopen, want dat is eigenlijk overal zo. Als je goed keek zag je dat er inderdaad wat originele spullen tussen hingen, meestal bovenaan waar je er niet bijkon. De rest was van een zilverkleurig metaal, vakkundig viesgemaakt. Of van plastic natuurlijk. Maar volgens mij waren we daar de dag ervoor al...
In ieder geval reden we dus weer terug door de zon, en tussen Zagora en Ouarzazate was de Draavallei. Genoemd naar de rivier de Draa, en langs de rivier stonden overal palmbomen en groen en huisjes waar mensen woonden. Het was echt een schril contrast met de omgeving, want nog geen honderd meter van de rivier vandaan was het alweer extreem droog.
We reden verder, en onderweg stopten we nog bij een zaakje waar ze stoffen weefden en borduurden. Nou, dat was me toch mooi! Ze hadden gordijnen, tafelkleden, vloerkleden, sjaals, beddenspreis en nog veel meer, alles handgemaakt (of met een handbediend weefgetouw). En echt van een fantastische kwaliteit! Voor het eerst geloofde ik wel een beetje in de arme familie die hard werkte voor zijn centjes. Toen we rond gingen snuffelden hielden de mannen ook beleefd afstand, tenzij we een vraag hadden, in plaats van dat ze alles onder je neus drukte. Er werden ook geen special prices gemaakt en de spullen waren dan ook behoorlijk goedkoop. We hebben er wat sjaals enzo gekocht, ook om ze te helpen, en heel lang getwijfeld bij een erg mooie doek, die als sprei ofzo zou kunnen dienen. We waren er allebei erg verliefd op maar besloten dat we hem nergens voor zouden kunnen gebruiken, dus dat hij toch maar in Marokko moest blijven. Konden wij de 60 euro ergens anders aan besteden, al was hij dat wel waard geweest!
Naast de weverij gingen we ook langs bij een oliemakerijtje, waar ze Argaan olie en dito honing maakten. En zeep en allemaal zulke dingen. Ook daar kregen we een rondleiding, langs de hardwerkende vrouwtjes.
We hebben daar niks gekocht want het was echt superduur, en toen we wegliepen om koffie te drinken stonden de hardwerkende vrouwtjes ook gauw op. Eric merkte op dat er in de buurt geen Argaanboom te vinden was, en we waren weer trots op onszelf dat we niet in deze toeristenval gelokt waren.
Uiteindelijk kwamen we om een uur of zeven 's avonds weer aan in Marrakech. Moe, stijf van het lange zitten in de auto, maar vreselijk voldaan gingen we op zoek naar een restaurantje en hebben daar een hamburgerachtig iets (ik) en een tajine met vijgen (jasper) gesmuld. En toen ons bed in gedoken, want de volgende dag was het weer vroeg opstaan geblazen!

(nu neem ik even typpauze)